ساختمان غول ماشین سازی آلمان(بی ام دبلیو) را یك مهندس معمار زن طراحی كرد . این سازه در نهایت پیچیدگی طراحی شده است. در سال 2002، غول ماشین‌سازی آلمان، شركت «بی ام دبلیو» برای احداث ساختمان مركزی كارخانه در «آرت اسكرتز» در شهر لایپزیگ آلمان، سرمایه‌گذاری هنگفتی كرد. ساختمانی با ارزش 55/1 میلیارد دلار كه حدود 5000 كارمند و كارگر و مهندس با فعالیت روزانه خود ، بیش از 650 عدد ماشین «بی ام دبلیو» مدل دو در _ اسپرت _ تولید می‌كنند.
این كمپانی، معمار برجسته «زاها حدید» را كه موفق به كسب مدال افتخار «پریتیزكر» شده برای ساخت این سازه برگزید. طرح‌های پیچیده «حدید» در طراحی‌های معمول كارخانه تحول جدیدی به وجود آوردند. یك سازه مركزی، قسمتهای مربوط به مدیران و كارگران را با استفاده از ریلهای معلق حمل قطعات به هم وصل كرده است.
«زاها حدید» رشته منسجمی در ساختمان مركزی «بی ام دبلیو» ایجاد كرده كه مردم و ماشین‌ها در كنار هم قرار گرفته‌اند.حدید می‌گوید: «ما به نوآوری و ابداع معتقدیم و برای نیل به این هدف شركت بی ام دبلیو، استقامت و طاقت بسیاری در واگذاری این پروژه به ما نشان داد.»ساختمانی كه حدید طراحی كرده است، هیچ مشابه قبلی نداشته و وی با ذهنیتی جدید دست به ساخت این سازه اعجاب‌انگیز زده است.
كارخانه از یك مجموعه سه عضوی تشكیل شده است. این سه ساختمان از سه نقطه مركزی توسط خط تولید به هم متصلند. ساخت اولیه این كارخانه در املاك خصوصی «بی ام دبلیو» آغاز شده و در سال 2004 به بهره‌برداری رسید. بدنه‌های نیمه تمام اتومبیل‌ها و قطعات مختلف ماشین روی تسمه انتقال دهنده كه مانند ارابه‌ای آنها را حمل می‌كند قرار می گیرند.
این قطعات به آرامی و بدون ایجاد سر و صدای مزاحم و آزاردهنده، در بخشی از مسیر خود به سمت قسمتهای تكمیل كننده، از بالای غذاخوری و محل استراحت كاركنان عبور می‌كنند. این نقاط مشترك محل عبور قطعات و سیر مراحل تكمیلی هستند:قسمت ساخت بدنه‌های نیمه تمام (645000 فوت مربع)، قسمت رنگ (270 هزار فوت مربع) و در آخر محوطه وسیع اتصال قطعات (یك میلیون و 75 هزار فوت مربع)، كه در آن جا قطعات رنگ شده به هم وصل شده و در انتها به صورت اتومبیلی لوكس و گران‌قیمت از خط تولید خارج می‌شوند. ساختمان مركزی مانند مركز عصبی یا مغز كل كارخانه عمل می‌كند.
رشته‌های فعالیت ساختمانهای دیگر در این نقطه به هم وصل شده و عملا از این ساختمان منشعب می‌شوند.این استراتژی طراحی در مسیرهای گذر مردم و كارمندان (زمانی كه صبح‌ها به سر كار می‌روند و زمانی كه برای صرف غذا از محوطه خارج می‌شوند) استفاده شده است. بینندگان به بهترین شكل دور تسلسل و پیشرفت خط تولید قطعات را كه به صورت افقی و معلق در فضا قرار گرفته، مشاهده می‌كنند.
با دیدن روند مذكور این فكر به بیننده القاء می‌شود كه گویی همه قسمتهای مستقل از این قسمت كارخانه شبیه‌سازی و توسط موتوری قدرتمند متحرك شده و در بخش مركزی ظهور پیدا می‌كند. در حقیقت عملكرد به گونه‌ای است كه تمام حركات و اعمال از یك قیف رد شده، در آن فشرده و عصاره حاصل از آن بین سه قسمت دیگر مجددا پخش می‌شود: بدنه اولیه، قسمت رنگ، و بخش سرهم كردن قطعات.
در یك توصیف كلی وقتی بیننده به این ساختمان نگاه می‌كند سازمان‌دهی مراحل مختلف از جمله فعالیت‌های عادی و عمومی كارمندان، تا فعالیت تخصصی ماشین‌های خودكار از جلو تا وسط ساختمان قابل تشخیص است. سردر اصلی مانند چتری از دو طرف به ستون‌هایی محكم چفت شده است.
افرادی كه در ورودی درهای اصلی مستقر هستند، حركت قطعات ماشین‌ها را به صورت كاملا برهنه مشاهده می‌كنند. این ورودی به افراد اجازه می‌دهد تا به قلب كارخانه نفوذ كرده و امكان دید را برای آنها فراهم می‌كند. طراحی ویژه و نورپردازی زیبای قسمت ورودی و مركزی به صورتی است كه فضای ورودی را بدون مشكل و بدون صرف هزینه و اتلاف انرژی برق، نمایان می‌سازد.
استراتژی اولیه طراحی این فضا به صورتی است كه قسمت برش و طبقات هم كف و طبقه اول به صورتی پیوسته به هم متصل باشند. دو صفحه مجزا كه به شكل تراس طراحی شده، از شمال به جنوب و از جنوب به شمال امتداد یافته تا همه چیز از قسمت مركزی طبقه اول قابل دسترسی و رویت باشد. در انتهای این مسیر معلق، قسمت بازرسی قرار گرفته كه توجه هر بیننده‌ای را به خود جلب می‌كند. قسمت‌هایی كه تكمیل شده‌اند به این قسمت وارد شده و پس از كسب اطمینان در كیفیت آنها به قسمت اتصال مستقل می‌شوند.
