کلیسای جوبیلی، یکی از زیباترین کلیساهایی است که تاکنون ساخته شده است و کار ساخت و طراحی آن توسط شرکت ساختمانی "ریچارد مِیر و شرکاء" انجام شده است. در این کلیسا نماد تثلیث مقدس(خدا و عیسی و روح القدس) در یک فضای سه گوش و در سه گنبد بتونی این کلیسا به صورت برجسته در شبستان طراحی شده است. این کلیسا، در شهر رم واقع شده است. ساختمان کلیسای جوبیلی در بلوکی از ساختمانهای دهه ۷۰ احاطه شده است.
این پروژه در مسابقه ای که از معماران بزرگی مانند تادائو آندو ، سانتیاگو کالاتراوا ، پیتر آیزنمن و فرانک گهری دعوت شده بود برنده شد. راهرویی که از شرق کلیسا به سمت بخش مرکزی مجتمع ساختمانی مجاور کشیده شده به عنوان صحنی برای جلسات عمومی مردم در نظر گرفته شده است.
این صحن به طرزی نور آمیزی شده که احساس خوش بینی و تعهد را در اذهان شرکت کنندگان تداعی می کند. نفوذ نور از پایین، از طریق یک شکاف باریک باز از کف انجام می‌شود. نور از نورگیرهای سقفی وارد می شود و یک تجربه از فضایی روحانی را می‌دهد. اشعه‌های نور خورشید در این مکان استعاره‌ای از حضور خدا در فضای مقدس کلیسا است.
به عقیده مسیحیان، این کلیسا، نگینی بر تاج منطقه تحت نفوذ اسقف اعظم رم است و از سوی پاپ ژان پل دوم، وفور شفقت نامگذاری شده است. پوسته های بتنی با شعاع انحنای برابر، در برگیرنده پیکره اصلی کلیسا هستند، ارتفاع و عرض نامساوی دارند و هر کدام قطاعی از کره هستند.
ساختار هر یک از سه پوسته، به شکل دو لایه بوده و این دو لایه، به وسیله یک دیافراگم به یکدیگر متصل می شوند. سطح مقعر لایه داخلی پوسته، با لایه ای از عایق پلی استایرن با نام تجاری استایروفوم، پوشیده شده تا از انتقال حرارتی کم آن، اطمینان حاصل شود.
سه سطح یاد شده را به سه بادبان عظیم تشبیه کرده اند که بلندترین آن ها، ارتفاعی برابر با 36 متر دارد و با اینحال، دید و منظر فضای شهری پیرامونی را مختل نمی کند. بتن پیش بینی شده برای پوسته های این کلیسا، از نوع متراکم پیش ساخته ی پس کشیده می باشد، که به طرح اختلاط آن، سنگ های مرمر معروف ایتالیا و دی اکسید تیتانیوم افزوده شده است. افزوده شدن این ذرات، با توجه به خاصیت خود تمیز شوندگی، این امکان را فراهم می کند تا معمار، بتواند امضای خود را که، رنگ سفید یک دست نما در فضای شهری آلوده و آکنده از دود ناشی از اگزوز خودروها بود، متبلور سازد.
این پروژه در مسابقه ای که از معماران بزرگی مانند تادائو آندو ، سانتیاگو کالاتراوا ، پیتر آیزنمن و فرانک گهری دعوت شده بود برنده شد. راهرویی که از شرق کلیسا به سمت بخش مرکزی مجتمع ساختمانی مجاور کشیده شده به عنوان صحنی برای جلسات عمومی مردم در نظر گرفته شده است.
این صحن به طرزی نور آمیزی شده که احساس خوش بینی و تعهد را در اذهان شرکت کنندگان تداعی می کند. نفوذ نور از پایین، از طریق یک شکاف باریک باز از کف انجام می‌شود. نور از نورگیرهای سقفی وارد می شود و یک تجربه از فضایی روحانی را می‌دهد. اشعه‌های نور خورشید در این مکان استعاره‌ای از حضور خدا در فضای مقدس کلیسا است.
به عقیده مسیحیان، این کلیسا، نگینی بر تاج منطقه تحت نفوذ اسقف اعظم رم است و از سوی پاپ ژان پل دوم، وفور شفقت نامگذاری شده است. پوسته های بتنی با شعاع انحنای برابر، در برگیرنده پیکره اصلی کلیسا هستند، ارتفاع و عرض نامساوی دارند و هر کدام قطاعی از کره هستند.
ساختار هر یک از سه پوسته، به شکل دو لایه بوده و این دو لایه، به وسیله یک دیافراگم به یکدیگر متصل می شوند. سطح مقعر لایه داخلی پوسته، با لایه ای از عایق پلی استایرن با نام تجاری استایروفوم، پوشیده شده تا از انتقال حرارتی کم آن، اطمینان حاصل شود.
سه سطح یاد شده را به سه بادبان عظیم تشبیه کرده اند که بلندترین آن ها، ارتفاعی برابر با 36 متر دارد و با اینحال، دید و منظر فضای شهری پیرامونی را مختل نمی کند. بتن پیش بینی شده برای پوسته های این کلیسا، از نوع متراکم پیش ساخته ی پس کشیده می باشد، که به طرح اختلاط آن، سنگ های مرمر معروف ایتالیا و دی اکسید تیتانیوم افزوده شده است. افزوده شدن این ذرات، با توجه به خاصیت خود تمیز شوندگی، این امکان را فراهم می کند تا معمار، بتواند امضای خود را که، رنگ سفید یک دست نما در فضای شهری آلوده و آکنده از دود ناشی از اگزوز خودروها بود، متبلور سازد.
